Τα ανθρώπινα όντα τείνουμε να [αποδίδουμε] κάθε είδους σκέψεις και έννοιες σε άλλα πράγματα στη ζωή μας.
Οι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό με σχεδόν τα πάντα – κάποιος μπορεί να αισθάνεται άσχημα για το έγχρωμο μολύβι που δεν χρησιμοποιείται ποτέ ή να θυμώσει με το τηλέφωνο που δεν θα δουλέψει ή να αισθανθεί πραγματική θλίψη για τα νέα ότι ένα ρομπότ έχει χαλάσει. Αλλά αυτή η παρόρμηση είναι ιδιαίτερα ισχυρή για πράγματα που είναι ή φαίνονται κινούμενα, όπως τα ζώα και – και όταν πρόκειται για κατοικίδια ζώα, οι άνθρωποι συχνά τα θεωρούν μικρά μέλη της οικογένειας. Φυσικά και τους μιλάνε. Αλλά παρόλο που μπορεί να αισθάνονται ότι μιλάνε στα κατοικίδια ζώα με τον ίδιο τρόπο που μιλάνε σε άλλους ανθρώπους, μελέτες δείχνουν συνεχείς διακρίσεις μεταξύ των δύο.
Οι άνθρωποι φαντάζονται ένα μυαλό που καταλαβαίνει, και του μιλάνε.
Εάν οι άνθρωποι μιλούν στα κατοικίδια ζώα τους, το κατοικίδιο ζώο που μελετάται είναι σχεδόν πάντα σκύλος (εξηγεί ότι αυτό είναι αποτέλεσμα του μακροχρόνιου δεσμού μεταξύ ανθρώπων και σκύλων και του ενδιαφέροντος για τα θεραπευτικά αποτελέσματα της συντροφιάς των σκύλων)- συνήθως το κάνουν με σύντομες, απλές, γραμματικά σωστές προτάσεις. Σπάνια οι άνθρωποι κάνουν ανοιχτές ερωτήσεις και συνήθως μιλούν με ανώτερη φωνή. Είναι παρόμοιο με τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μιλούν στα μωρά.
Σε μια μελέτη του 2008, οι ερευνητές δοκίμασαν δύο κίνητρα για τη θεραπεία μη ανθρώπινων οντοτήτων όπως η σκέψη, η αίσθηση των ανθρώπων: πρώτον, ότι κάποιος που στερείται κοινωνικής αλληλεπίδρασης πρέπει να “δημιουργήσει” έναν άνθρωπο για να κάνει παρέα. Δεύτερον, ότι κάποιος που δεν έχει τον έλεγχο θέλει να αισθάνεται πιο ασφαλής σε αβέβαιες συνθήκες και η ανθρωπομορφοποίηση του επιτρέπει να προβλέψει τη δράση ενός ζώου με βάση τη διαπροσωπική εμπειρία. Και οι δύο υποθέσεις άντεξαν. Οι χρονίως μοναχικοί συμμετέχοντες ήταν πολύ πιο πιθανό να περιγράψουν τα κατοικίδια ζώα τους με λέξεις που υποδήλωναν ότι αυτά τα κατοικίδια ζώα παρείχαν συναισθηματική υποστήριξη – στοχαστική, προσεκτική, συμπαθητική – από τους συμμετέχοντες με ζωντανή κοινωνική ζωή και οι συμμετέχοντες που αυτοπροσδιορίστηκαν ότι επιθυμούν τον έλεγχο στην καθημερινή τους ζωή ήταν πιο πιθανό να εκχωρήσουν συναισθήματα και συνειδητή θέληση σε σκύλους που δεν τους ήταν εξοικειωμένοι, παρά σε εκείνους που ήταν πιο πρόθυμοι να παραδώσουν τα ηνία.
Δεν είναι τραβηγμένο να υποθέσουμε ότι ένα άτομο με λίγους ή καθόλου φίλους θα φερόταν σε ένα κατοικίδιο ζώο περισσότερο σαν ανθρώπινο φίλο. Ίσως, επίσης, οι άνθρωποι μιλούν στα κατοικίδια ζώα τους επειδή τους αρέσει να πιστεύουν ότι τα ζώα καταλαβαίνουν και ίσως οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν ότι καταλαβαίνουν επειδή η εναλλακτική λύση είναι κάπως τρομακτική. Το να μοιράζεσαι ένα σπίτι με ένα ζωντανό ον του οποίου το μυαλό δεν μπορείς να καταλάβεις και του οποίου τις πράξεις δεν μπορείς να προβλέψεις είναι να ζεις σε μια κατάσταση απρόβλεπτου και αποσυνδεδεμένου. Έτσι, οι άνθρωποι φαντάζονται ένα μυαλό που καταλαβαίνει, και να του μιλήσει.
Αλλά υπάρχουν περισσότερα για το τι παίρνουν οι άνθρωποι -και τα κατοικίδια ζώα τους- από αυτές τις μονόπλευρες συζητήσεις. Συνήθως, δεν είναι καθόλου μονόπλευρη.
“Μας δίνουν πολλά πίσω!”, “Όταν τους μιλάς, ανταποκρίνονται. Παράδειγμα “Θέλεις να βγούμε έξω;” και η γάτα μου θα έρθει σε μένα και θα νιαουάσει. Δεν νομίζω ότι επεξεργάζεται λέξεις με τον ίδιο τρόπο που επεξεργαζόμαστε τις λέξεις, αλλά έχουμε αυτό το σύστημα επικοινωνίας βασισμένο στη γλώσσα.”
Πέρα από τα σκυλιά, υπάρχει μικρή έρευνα σχετικά με την κατανόηση της γλώσσας από τα ζώα, αλλά τα στοιχεία δείχνουν ότι οι σκύλοι επεξεργάζονται τη γλώσσα παρόμοια με τον άνθρωπο. Σε μια μελέτη με επικεφαλής το Πρόγραμμα Οικογενειακών Σκύλων της Ουγγαρίας,τα σκυλιά που πήγαν οικειοτεχνικά σε ένα fMRI παίχτηκαν ηχογραφήσεις των εκπαιδευτών τους και ο εγκέφαλός τους, όπως ο δικός μας, επεξεργάστηκε γνωστές λέξεις στο αριστερό ημισφαίριο και τονισμό στα δεξιά. Είναι δύσκολο να πούμε ότι τα σκυλιά καταλαβαίνουν τη γλώσσα, αλλά μπορούν τουλάχιστον να την αναγνωρίσουν. Ή μερικά από αυτά.
Αλλά όταν πρόκειται για την παρόρμηση μας να μιλήσουμε στα κατοικίδια ζώα μας, φαίνεται ότι η κατανόησή τους για το τι λέμε είναι κάπως εκτός θέματος, ούτως ή άλλως. Εκείνοι που μιλούν στα κατοικίδια ζώα τους πιθανότατα δεν το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι αυτά τα κατοικίδια ζώα επεξεργάζονται γλώσσα. Το κάνουν επειδή τείνουν να βλέπουν κάτι ανθρώπινο σε αυτά – και η χαριτωμένη και ανταποκρινόμενη ανταπόκριση ενός κατοικίδιου ζώου επιβάλλουν αυτή την τάση.
